Ja dzisiaj, 29 maja 2019

Z zawodu jestem mamą na cały etat albo bywam na dwa. Mamy z D. trójkę pięknych dzieci zaczynających nastolatkowanie, prawie dorosłych i jedno jak to mówi się politycznie poprawnie ze specjalnymi potrzebami - czyli Matyldę. Nasza córka ma 14 lat i ma zespół Downa. Jej narodziny w 2005 roku spowodowały, że moje plany i pomysły życiowe, zawodowe musiały zejść na plan dalszy a właściwie przestały istnieć. Nawet chyba nie zdążyłam ich tak na dobre mieć, bo rzeczywistość porwała mnie niczym tornado, trąba powietrzna. Obudziłam się parę lat temu, gdy doszło do mnie że "wiać" przestało, mury domu solidne przetrwały, ale w środku trzeba było zmienić trochę wystrój wnętrza. Miałam prawie 40 lat, dzieci zdrowe, szczęśliwe i zero pomysłu na to co dalej ze mną...Potrzebowałam trochę pracy i łaski z Góry, aby znowu zacząć żyć, rozglądać się i sprawdzać co lubię, czego już nie, co mi służy, a co już zupełnie nie dla mnie...Miałam wrażenie jakbym wróciła z przeszłości i katakumb na Florydę życia - jest spokojnie, bezpiecznie, dobrze:)

Dobrze mi tu gdzie jestem, na nowo mam marzenia, plany, cele inne niż wyspać się, ogarnąć logistykę, zjeść i prosić mamę o pomoc - jakąkolwiek....Powoli znajduję moją dróżkę zawodową, i powoli idę tam gdzie mnie pcha Życie.

Podróżowanie to jedna z rzeczy, które dają mi wytchnienie, uspokoją moją głowę, myśli. Wdychanie i patrzenie na piękne miejsca daje mi spokój, przestrzeń w głowie. Podróżuję od zawsze, tylko oczywiście w różnych konfiguracjach, czasach i miejscach. Kiedyś jak tabor ludów koczowniczych, a teraz myślę jakie książki załadować do mojego kindla i jakie filmy ściągnąć na drogę z Netflixa. Ot i nowa rzeczywistość.

Tym razem startujemy do Portugalii gdzie byliśmy ostatni raz 19 lat temu, w podróży poślubnej, teraz jedziemy we dwójkę z mężem na motocykl i mamy zrobić ponad 2K km. Zapraszam do śledzenia naszej podróży tej i kolejnych, kolejnych....

Poniżej malutki kawałek naszych podróży.